All demo content is for sample purposes only, intended to represent a live site. Please use the RocketLauncher to install an equivalent of the demo, all images will be replaced with sample images.
Dit zijn mooie woorden van de minister, maar zolang de regering geen
overuren meer uitbetaalt en zij daarom geen dubbele diensten meer draaien,
is er een groot tekort aan verpleegkundigen en vroedvrouwen .....
Het Saint Francis Hospital (Katete, red.) heeft maar 12 vroedvrouwen op de payroll staan, terwijl volgens het management er 43 nodig zouden zijn om al die (gecompliceerde) bevallingen te
Arlet Splint is via haar contacten met St. Francis Hospital in Katete op de hoogte van de stand van zaken in de gezondheidszorg in Zambia. Geen wonder dat zij ons bijgaand artikel uit de Daily Mail heeft toegestuurd.
Erwin Hage, Student Social Studies, heeft voor ons opgeschreven wat vijf maanden stage in Mpongwe met hem heeft gedaan.
“Ik sprak laatst met iemand met wie ik regelmatig over allerlei zaken praat. Op een gegeven moment vertelde hij mij, dat ik in het laatste jaar nogal veranderd was. De Erwin van voor Afrika, full time op school en weinig bereisd, was een andere dan de Erwin die terugkwam van zijn stage in Zambia. Slechts vijf maanden in een ander land, kunnen kennelijk voor een dergelijke omslag in denken en voelen zorgen.
Het is moeilijk om iets over te brengen van wat ik mocht ervaren in een land en omgeving, dat zo onvergelijkbaar anders is dan het continent waarin ik ben geboren... Met heimwee denk ik terug aan de saaie zondagen in Mpongwe. Op een zondag had je daar werkelijk helemaal niets te doen. Nou ja, je bezocht misschien de kerk, maar daarna was het er letterlijk stil. Ik hoorde geen auto’s, er was weinig bedrijvigheid; het was gewoon stil. En door de stilte die daar was, was ik soms in staat om meer naar mijn hart te luisteren, of om gewoon zelfs te bidden. Dat is een stilte die ik hier zo mis. Iets is niet meer iets; het moet altijd met smaakstoffen, kleurtjes, geurtjes en make-up worden opgeleukt. Ik geloof dat ik juist door die ervaring in Afrika een beetje een hekel ben gaan krijgen aan de façade van vrolijkheid waarachter een zodanig grote innerlijke leegte schuilgaat, die naar mijn idee zo kenmerkend is voor de westerse wereld.
Terug naar Mpongwe. Ik heb voor de stichting een onderzoek gedaan naar factoren die verantwoordelijk zijn voor schooluitval onder de weeskinderen die de stichting in haar programma heeft. Ik heb een kwaliteitsverbeteringsdocument geschreven en ik heb samen met mijn zeer gewaardeerde Neder- landse vrienden in Mpongwe de GCMF dag voor de 100 weeskinderen georganiseerd. Ik denk dat ik veel minder heb gedaan of gegeven dan dat ik heb teruggekregen. Ik herinner me de dag dat ik met Yvonne naar haar opa en oma ging. Zij ontvingen mij zeer gastvrij. Zij gaven mij pompoenen en maïs mee, ontzettend veel voor zulke arme mensen. De eenvoudige liefde van die mensen, maakte mij eenvoudigweg stil.
Het is het samenleven met de mensen uit Mpongwe dat me uiteindelijk het meest heeft geraakt. Ik wil graag afsluiten met een dagboek fragment, dat ik vijf weken voor mijn terugreis naar Nederland schreef”
“Ik kijk terug op een tijd in Zambia waar ik vooral heel dankbaar voor ben. Ik heb zoveel geleerd, vooral van de momenten dat ik in het diepe moest stappen; van de mensen die hun moeilijke omstandigheden accepteerden en boven zichzelf uitstegen in het werken aan een voor hen betere toekomst.
Deze tijd maakt me stil en ik hoop dat deze tijd in Zambia me nederi- ger en bescheidener heeft gemaakt. Over vijf weken breekt het moment aan dat ik afscheid moet nemen. Ik laat dan letterlijk een tijd achter me. Mensen, belevenissen, gevoelens, veranderen dan echt in een herinnering. Een herinnering die in mijn referentiekader wordt opgenomen en me hopelijk heeft geleerd om minder snel te oordelen, dankbaar te zijn voor wat ik heb ontvangen, geduldig te zijn in verdriet, trouw te zijn aan idealen, niet alleen te dromen maar vooral ook te werken.”
Nieuwe vrijwilligers:
Vanaf april zullen Dinie en Rik het stokje overnemen van Katleen en Stijn. De nieuwe vrijwilligers heb- ben de afgelopen zeven jaar in Ghana, Tanzania, Kenia en India gewerkt als adviseurs en managers. Voor ze naar Afrika vertrokken werkte Dinie bij een Onderwijsbege- leidingsdienst. Ze adviseerde docen- ten, teams en schoolmanagers. Rik gaf leiding aan zijn educatieve software-onderneming. GKMT verwacht dat hun ervaring onze organisatie en de mensen in Mpongwe ten goe- de zal komen. Wil je meer weten over Dinie en Rik, dan kun je hun reisverslagen lezen op www.rikendinie.waarbenjij.nu
Wilde Ganzen steunt onze projecten en verhoogt de donatie die u aan ons schenkt.
Nieuwe penningmeester:
Doordat de projecten van de stichting steeds groter worden, is ook de taak van de penningmeester behoorlijk uitgebreid.
Wim Mensink heeft dit werk, naast zijn normale baan, jaren met veel plezier gedaan. Sinds kort is Thei Meulenberg de penningmeester van de stichting. Hij is accountant van beroep en sinds april 2012 gepensioneerd. Wim is als lid nog steeds actief in het bestuur.
Donatie computers:
In november 2013 heeft Theo Elfering van PUM een missie uitgevoerd in Mpongwe om te adviseren over de opzet en organisatie van het GKVTC. Vanuit zijn relaties met het MBO heeft hij 115 computers en beeldschermen kunnen vrijmaken voor het GKVTC. De monitoren komen van het Nova College te Haarlem. De computers komen van Deltion Zwolle. De materialen zijn inmiddels door enkele vrijwilligers van de bouwgroep Heeten verzameld en zullen binnenkort gereed gemaakt worden voor transport naar Mpongwe.
Hier worden ze ingezet in het onderwijs; Een belangrijk hulpmiddel voor de studenten om zelf kennis te verwerven.
Korenromp & co naar Mpongwe:
Tegelijk met Ton Korsten- Korenromp is in februari een groep van 4 Sallandse bouwlieden in Mpongwe geweest. Met veel voldoening kijken Gerard en Roy Korenromp, (broer en neef van Ton) Harrie Klein Koerkamp en Andre Rozenkamp terug op hun Zambia avontuur.
Terwijl Ton druk bezig was met de selectiegesprekken van de nieuw aan te stellen directeur is dit groepje bijna 3 weken in Mpongwe bezig geweest om een 3-tal lokale timmerlieden wegwijs te maken in het bedienen van de houtbewerkingsmachines die geschonken waren door Sallandse bedrijven.
De insteek was om de mensen daar te leren omgaan met de machines zodat ze zelf producten kunnen maken. Bouwen kunnen ze zelf heel goed, maar het omgaan met de machines was voor hen nog onbekend. Ze hebben hun Zambiaanse vak- genoten als heel leergierig en geïnteresseerd ervaren. Ze hebben samen modellen van raamkozijnen gemaakt. Het is de bedoeling dat ze deze zelf in serie gaan ma- ken. De houtleverancier is ook zeer geïnteresseerd en wil de raamkozijnen op de markt brengen via bouwmarkten in Zambia.
Creatief moeten kunnen omgaan met de situatie hebben ze ook wel ondervonden. Het voorradige hout was namelijk veel te hard voor de machines. Er moest ander hout aangeleverd worden. Maar dat viel ook nog tegen, omdat dat hout pas een dag eer- der was gekapt. Bij het zagen sijpelde het water er nog uit. Geen ideale situatie dus. “Maar”, zegt Harrie “het was vooral de bedoeling om te laten zien hoe de kozijnen gemaakt moesten worden”.
De drie Zambianen die de opleiding hebben gevolgd, kunnen nu verder met de machines. Ook is hen geleerd hoe de machines te onderhouden en kapotte onderde- len op tijd te vervangen.
De machines kunnen ook direct ingezet worden voor de bouw van het VTC. Op het VTC komt nog een nieuwe werkplaats waar de machines gestald gaan worden. “Dan ga ik weer om de machines opnieuw te installeren” roepen Gerard en Andre in koor.
Sponsoracties:
Met enige regelmaat worden er in Belgie en Nederland acties op touw gezet om geld binnen te halen voor de stichting.
Enkele recente acties zijn: - Zambians BE, opbrengst van een Benefietactie €. 8.000,-
- COV, (Centrum Ontmoeting der Volkeren) donatie van €. 5.000,-
De acties zijn altijd mooie kansen om het goede werk van de stichting te presenteren. Het levert naast het belangrijke geld ook extra betrokkenheid op van een steeds grotere groep mensen.
Geef de kinderen van Mpongwe een toekomst Dorpstraat 16 6454 AG Jabeek Redactie Vrienden van Mpongwe: Robert Willemsen en Jos Schoorlemmer
IBAN NL16INGB0009433564 t.n.v. Stichting Mpongwe
KvK-nummer 14074683
www.mpongwe.nl Mailadres: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
DE FLYER VAN DE STICHTING GEEF DE KINDEREN VAN MPONGWE EEN TOEKOMST KUNT U VINDEN VERDEROP IN DEZE CATEGORIE (REDACTIE)
Bij leven en welzijn wordt ex-president Kaunda op 28 april 90 jaar. In februari verbleef hij enige tijd in het ziekenhuis. Klik Hier voor het artikel 'Sata wishes KK well'.
Dr Christine Kaseba greets Dr Kenneth Kaunda as President Michael Sata looks on when they visited him at Lusaka Trust Hospital yesterday (23 february 2014).
Sindsdien is KK diverse keren actief in de publiciteit geweest en toont zich gezond en vitaal. Met het oog op het 50-jarig bestaan van de Republiek Zambia, dat in oktober gevierd wordt, zal van het boek 'Zambia shall be free' van Kenneth Kaunda, dat in 1962 is gepubliceerd, een nieuwe editie uitkomen. Daarmee wordt de vreedzame strijd voor onafhankelijkheid, waarin Kaunda een prominente rol heeft gespeeld, opnieuw onder de aandacht gebracht van de Zambianen. In het volgende artikel kunt u lezen dat Minister van Onderwijs Phiri de manuscripten van het boek overhandigt aan de 'Founding Father' van de vrije republiek Zambia. Zie hier het artikel 'Let's learn from KK'.
Education minister Dr John Phiri eulogises Dr Kenneth Kaunda during the handover of the "Zambia shall be free" manuscripts in Lusaka yesterday.
Hoe zou ik Mutinta ooit kunnen vergeten? Hoe zou ik al die andere mensen kunnen vergeten wier levens in de afgelopen twee jaar met het mijne verbonden waren?
Ze zijn me allemaal dierbaar geworden. Ze namen me op in hun bestaan, deelden hun gevoelens met me, vertelden me over hun dromen en hoop voor de toekomst.
Ze hebben me thuis laten voelen, ook al was ik ver weg van huis.
Ze leerden me hoe je optimistisch en opgewekt door het leven kan gaan, zelfs in een schijnbaar uitzichtloze positie. Ik ben ze daar oprecht dankbaar voor, dankbaarder dan ik ze ooit duidelijk heb kunnen maken.
Vanaf januari 2003 werkte ik twee jaar als wiskunde-docent op het Charles Lwanga Teacher Training College in Zambia. Dit college, door Jezuïeten in 1959 opgericht, ligt in de streek Chikuni, iets ten noorden van het kunstmatige Kariba-meer en ongeveer halverwege Lusaka en Livingstone. Mijn uitzending naar Chikuni was voorbereid door de Voluntary Service Overseas (VSO Nederland).
Eigenlijk zou ik naar Papua, Nieuw Guinea, zijn gegaan, in welk geval mijn boek een heel andere wending zou hebben genomen. Al enkele maanden was ik me aan het voorbereiden op een tweejarig verblijf in Port Moresby, de hoofdstad van Papua Nieuw Guinea, waar VSO een positie als curriculum-ontwikkelaar geregeld had. Een telefoontje van mijn programma manager van VSO, een paar weken voor vertrek, veranderde mijn hele toekomst.
'Helaas kan het niet doorgaan, Dirk.'
'Maar, hoezo? Waarom niet dan?'
Tevergeefs probeerde ik mijn teleurstelling te verbergen.
'De vacature is vervallen. We kunnen er niet zoveel aan doen, dat komt wel eens voor helaas.'
Ik wist even niet goed wat te zeggen. Al een half jaar geleden had ik ontslag genomen bij een educatief instituut met het oog op deze uitzending. Alles werd ineens ongewis. Gelukkig werd me in hetzelfde gesprek een interessant alternatief geboden.
'Zambia?' vroeg ik ter bevestiging.
'Inderdaad, Zambia,' antwoordde mijn manager en ze voegde er nog net niet '...in Afrika' aan toe, alhoewel ik ongetwijfeld nogal onwetend moet zijn overgekomen.
Maar wat wist ik eigenlijk wel van Zambia behalve dat het ergens in zuidelijk Afrika lag?
Niet veel. Überhaupt wist ik weinig van Afrika. Natuurlijk las ik zoals iedereen regelmatig in de krant over aids, armoede, hongersnoden, sloppenwijken, de vele burgeroorlogen en had ik een algemeen beeld van de ontwikkelingsproblematiek van dit continent.
Al mijn kennis was echter door de media gefilterde kennis. Hapklaar en meestal negatief. Afgaande op het merendeel van de persberichten vond je in het hongerende Afrika op elke hoek van de straat een kindsoldaat, een aids patient, een baby met opgezwollen buik of een vluchteling.
'Oké, ik ga!' zei ik vastbesloten na enig wikken wegen, vastbesloten om mijn beeld van zuidelijk Afrika aan de werkelijkheid te toetsen.
Mijn daaropvolgende kennismaking met de Zambiaanse bevolking heeft een onuitwisbare indruk op me achtergelaten. De hartelijkheid en onbevangenheid waarmee ik ontvangen werd, was overweldigend. De dorpelingen in Chikuni namen me als vanzelfsprekend op in hun gemeente. Het optimisme, de vrolijkheid en de levenslust van de Zambianen - die ik al snel tot mijn vrienden kon rekenen - was inspirerend en ontroerend. De omstandigheden waaronder ze deze karaktertrekken in stand hielden, waren desalniettemin vaak armzalig en schrijnend, kansloos soms. Hun moed en overlevingskracht waren daarom des te indrukwekkender.
Ik gebruik deze superlatieven niet om de zaken mooier of romantischer voor te stellen dan ze waren. Het zijn overheersende gevoelens, gedestilleerd uit alle ervaringen die ik heb opgedaan tijdens een verblijf van twee jaar; uiteraard waren sommige van die ervaringen ook minder positief. Maar wat ik vooral voel is dankbaarheid jegens veel van de Zambianen die ik heb leren kennen vanwege de unieke en soms turbulente momenten die ik met hen heb kunnen delen.
Mijn boek is een uiting van die dankbaarheid.
Een, hoe hoogdravend het ook mag klinken, eerbetoon aan Zambianen in het algemeen en de hartverwarmende mensen die me een plek in hun midden hebben gegeven in het bijzonder. Maar, let wel, een eerbetoon is niet noodzakelijkerwijs een lofzang.
Ondanks het feit dat dit een autobiografisch boek is beschouw ik mijn eigen verhaal vooral als een vehikel om de verhalen en levensomstandigheden van enkele Zambianen voor het voetlicht te brengen. Onherroepelijk raken deze verhalen aan de thematiek die ik eerder noemde en die ons beeld vormt van Zambia of andere Afrikaanse landen. Ik hoop dat ik erin geslaagd ben om deze thema’s een gezicht te geven door ze in een realistische, menselijke context te plaatsen en wellicht hierdoor uw beeld van Afrika aan de werkelijkheid te toetsen. Het boek biedt daarnaast een brede indruk van het alledaagse leven in Zambia: de cultuur, de volksaard, de sociaal-maatschappelijke structuur, de tradities, voodoo, het onderwijssysteem, de gezondheidszorg.
Mijn hoogste doelstelling is echter dat u, als u eenmaal dit boek terzijde legt, niet alleen wat heeft geleerd over Zambia, maar dat de Zambianen u ook wat hebben geleerd.
Wij gebruiken cookies op onze web site. Sommigen zijn essentieel voor het correct functioneren van de site, terwijl anderen ons helpen om de site en gebruikerservaring te verbeteren (tracking cookies). U kan zelf kiezen of u deze cookies wil toestaan of niet. Let op dat als u onze cookies weigert mogelijk niet alle functies van de site beschikbaar zijn.