mail@gemini-theme.com
+ 001 0231 123 32
All demo content is for sample purposes only, intended to represent a live site. Please use the RocketLauncher to install an equivalent of the demo, all images will be replaced with sample images.
Bij leven en welzijn wordt ex-president Kaunda op 28 april 90 jaar. In februari verbleef hij enige tijd in het ziekenhuis. Klik Hier voor het artikel 'Sata wishes KK well'.
Dr Christine Kaseba greets Dr Kenneth Kaunda as President Michael Sata looks on when they visited him at Lusaka Trust Hospital yesterday (23 february 2014).
Sindsdien is KK diverse keren actief in de publiciteit geweest en toont zich gezond en vitaal. Met het oog op het 50-jarig bestaan van de Republiek Zambia, dat in oktober gevierd wordt, zal van het boek 'Zambia shall be free' van Kenneth Kaunda, dat in 1962 is gepubliceerd, een nieuwe editie uitkomen. Daarmee wordt de vreedzame strijd voor onafhankelijkheid, waarin Kaunda een prominente rol heeft gespeeld, opnieuw onder de aandacht gebracht van de Zambianen. In het volgende artikel kunt u lezen dat Minister van Onderwijs Phiri de manuscripten van het boek overhandigt aan de 'Founding Father' van de vrije republiek Zambia. Zie hier het artikel 'Let's learn from KK'.
Education minister Dr John Phiri eulogises Dr Kenneth Kaunda during the handover of the "Zambia shall be free" manuscripts in Lusaka yesterday.
Hoe zou ik Mutinta ooit kunnen vergeten? Hoe zou ik al die andere mensen kunnen vergeten wier levens in de afgelopen twee jaar met het mijne verbonden waren?
Irene, Lumamba, Michael, Zimba, Choongo, Mwendalubi, Kizito, mijn studenten en zoveel anderen.
Ze zijn me allemaal dierbaar geworden. Ze namen me op in hun bestaan, deelden hun gevoelens met me, vertelden me over hun dromen en hoop voor de toekomst.
Ze hebben me thuis laten voelen, ook al was ik ver weg van huis.
Ze leerden me hoe je optimistisch en opgewekt door het leven kan gaan, zelfs in een schijnbaar uitzichtloze positie. Ik ben ze daar oprecht dankbaar voor, dankbaarder dan ik ze ooit duidelijk heb kunnen maken.
Vanaf januari 2003 werkte ik twee jaar als wiskunde-docent op het Charles Lwanga Teacher Training College in Zambia. Dit college, door Jezuïeten in 1959 opgericht, ligt in de streek Chikuni, iets ten noorden van het kunstmatige Kariba-meer en ongeveer halverwege Lusaka en Livingstone. Mijn uitzending naar Chikuni was voorbereid door de Voluntary Service Overseas (VSO Nederland).
Eigenlijk zou ik naar Papua, Nieuw Guinea, zijn gegaan, in welk geval mijn boek een heel andere wending zou hebben genomen. Al enkele maanden was ik me aan het voorbereiden op een tweejarig verblijf in Port Moresby, de hoofdstad van Papua Nieuw Guinea, waar VSO een positie als curriculum-ontwikkelaar geregeld had. Een telefoontje van mijn programma manager van VSO, een paar weken voor vertrek, veranderde mijn hele toekomst.
'Helaas kan het niet doorgaan, Dirk.'
'Maar, hoezo? Waarom niet dan?'
Tevergeefs probeerde ik mijn teleurstelling te verbergen.
'De vacature is vervallen. We kunnen er niet zoveel aan doen, dat komt wel eens voor helaas.'
Ik wist even niet goed wat te zeggen. Al een half jaar geleden had ik ontslag genomen bij een educatief instituut met het oog op deze uitzending. Alles werd ineens ongewis. Gelukkig werd me in hetzelfde gesprek een interessant alternatief geboden.
'Zambia?' vroeg ik ter bevestiging.
'Inderdaad, Zambia,' antwoordde mijn manager en ze voegde er nog net niet '...in Afrika' aan toe, alhoewel ik ongetwijfeld nogal onwetend moet zijn overgekomen.
Maar wat wist ik eigenlijk wel van Zambia behalve dat het ergens in zuidelijk Afrika lag?
Niet veel. Überhaupt wist ik weinig van Afrika. Natuurlijk las ik zoals iedereen regelmatig in de krant over aids, armoede, hongersnoden, sloppenwijken, de vele burgeroorlogen en had ik een algemeen beeld van de ontwikkelingsproblematiek van dit continent.
Al mijn kennis was echter door de media gefilterde kennis. Hapklaar en meestal negatief. Afgaande op het merendeel van de persberichten vond je in het hongerende Afrika op elke hoek van de straat een kindsoldaat, een aids patient, een baby met opgezwollen buik of een vluchteling.
'Oké, ik ga!' zei ik vastbesloten na enig wikken wegen, vastbesloten om mijn beeld van zuidelijk Afrika aan de werkelijkheid te toetsen.
Mijn daaropvolgende kennismaking met de Zambiaanse bevolking heeft een onuitwisbare indruk op me achtergelaten. De hartelijkheid en onbevangenheid waarmee ik ontvangen werd, was overweldigend. De dorpelingen in Chikuni namen me als vanzelfsprekend op in hun gemeente. Het optimisme, de vrolijkheid en de levenslust van de Zambianen - die ik al snel tot mijn vrienden kon rekenen - was inspirerend en ontroerend. De omstandigheden waaronder ze deze karaktertrekken in stand hielden, waren desalniettemin vaak armzalig en schrijnend, kansloos soms. Hun moed en overlevingskracht waren daarom des te indrukwekkender.
Ik gebruik deze superlatieven niet om de zaken mooier of romantischer voor te stellen dan ze waren. Het zijn overheersende gevoelens, gedestilleerd uit alle ervaringen die ik heb opgedaan tijdens een verblijf van twee jaar; uiteraard waren sommige van die ervaringen ook minder positief. Maar wat ik vooral voel is dankbaarheid jegens veel van de Zambianen die ik heb leren kennen vanwege de unieke en soms turbulente momenten die ik met hen heb kunnen delen.
Mijn boek is een uiting van die dankbaarheid.
Een, hoe hoogdravend het ook mag klinken, eerbetoon aan Zambianen in het algemeen en de hartverwarmende mensen die me een plek in hun midden hebben gegeven in het bijzonder. Maar, let wel, een eerbetoon is niet noodzakelijkerwijs een lofzang.
Ondanks het feit dat dit een autobiografisch boek is beschouw ik mijn eigen verhaal vooral als een vehikel om de verhalen en levensomstandigheden van enkele Zambianen voor het voetlicht te brengen. Onherroepelijk raken deze verhalen aan de thematiek die ik eerder noemde en die ons beeld vormt van Zambia of andere Afrikaanse landen. Ik hoop dat ik erin geslaagd ben om deze thema’s een gezicht te geven door ze in een realistische, menselijke context te plaatsen en wellicht hierdoor uw beeld van Afrika aan de werkelijkheid te toetsen. Het boek biedt daarnaast een brede indruk van het alledaagse leven in Zambia: de cultuur, de volksaard, de sociaal-maatschappelijke structuur, de tradities, voodoo, het onderwijssysteem, de gezondheidszorg.
Mijn hoogste doelstelling is echter dat u, als u eenmaal dit boek terzijde legt, niet alleen wat heeft geleerd over Zambia, maar dat de Zambianen u ook wat hebben geleerd.
Veel leesplezier,
Dirk Koolmees
Klik op dirkkoolmees.net
Van de redactie:
We wensen iedereen alle goeds voor 2014 en zijn blij dat we weer veel nieuws hebben.
De OVC-dag 
Elk jaar wordt er voor alle wees- en kansarme kinderen,die door de Stichting worden gesteund, een speciale dag georganiseerd in het guesthouse. De Stichting vindt dit erg belangrijk, omdat hierdoor de betrokkenheid met de gesteunde kinderen enorm wordt vergroot.
De dag verliep als volgt: Om 7.00 uur moesten alle YIP- jongeren & studenten aanwezig zijn om alles voor te bereiden. Vanaf 9.00 uur waren de kinderen welkom. Sommigen waren met de truck opgehaald uit afgelegen dorpen. Vanaf het moment dat er 10 kinderen aanwezig waren, begonnen de spelletjes onder leiding van de YIP en de studenten. De spelen waren op maat voor groot en klein.
Om 11.00 uur werd er een klein tussendoortje aangeboden en een frisdrankje. De op werkbezoek zijnde Zwolle groep heeft (veel) pannenkoeken gebakken.
De kinderen hadden een verfstip op hun wang gekregen. Op basis van de verfkleur werden ze in vijf groepen verdeeld.
13.30 uur Lunchtijd
De kinderen werden verzameld en van klein naar groot gerangschikt. In die volgorde werden eerst de handjes gewassen en dan gingen ze richting buffet. Zo was je er zeker van dat eerst de kleintjes bediend werden. Daarna de leerkrachten en tot slot de vrijwilligers.
14.30 uur Afsluiting
Ter afsluiting van de mooie dag werd er gezongen door de studenten, de YIP en de Zwolle groep. Vervolgens hielden Pious en Leo Banda (bijna afgestudeerde universiteitsstudenten gesponsord door GCMF) een prachtige, motiverende speech. Pious bracht zijn levensverhaal en waarschuwde voor vroegtijdige seksuele relaties voor de meisjes.
Conclusie: Dit jaar is deze dag vlekkeloos verlopen. Het was een leuke dag, zowel voor de kinderen als voor de vrijwilligers. De kinderen gingen fanatiek op in de spelletjes, het eten werd meer dan gesmaakt en de cadeautjes waren “de kers op de taart”. Een dag voor de kinderen om nooit te vergeten!
In memoriam:
Onlangs hebben we vernomen dat Ntazana, zoon van Fridah (bestuurslid van het GCMF) is overleden. Hij was in 2009 met de Zambiaanse jongerengroep in Nederland en was lid van de YIP. Binnen een jaar is hij al de 3e jongere van de YIP die ons is ontvallen. Eerder waren dat Brandon en Hilary, de lasser op het VTC.
Kerstmarkt Heeten:
Ook dit jaar hebben enkele “Vrienden van Mpongwe” zich weer ingezet op de jaarlijkse Kerstmarkt. Met beelden en een mondelinge toelichting werden de bezoekers op de hoogte gebracht van de stand van zaken in Mpongwe. Omdat de opbrengst van de Vastenactie in Salland voor de bouw van het VTC is, vinden wij het belangrijk om de mensen regelmatig te informeren over de besteding van de giften.
Fam. Korenromp gaat op reis: 
Van 1 t/m 19 februari gaat Ton Korsten-Korenromp samen met haar broer Gerard en neef Roy naar Mpongwe. Ook Andre Rozenkamp en Harry Klein Koerkamp gaan mee. De mannen gaan op het VTC lesgeven in hoe er met de grote houtbewerkingsmachines gewerkt moet worden. Met name Gerard en André hebben zelf jaren met deze machines gewerkt en weten er dus alles van.
Wilde Ganzen steunt onze projecten en verhoogt de
donatie die u aan ons schenkt.
Verslag Zwolle-groep:
Hierbij het verkort weergegeven verslag van de Zwolle groep: maandag 7 oktober ging de groep van 12 mensen uit Zwolle en omgeving op weg naar Zambia. Hierbij een samenvatting van het verslag van de Zwolle groep:
Zo’n reis betekent vooral iets doen voor de medemens, samen met de lokale bevolking mogelijkheden en kansen op een betere toekomst creeren; dat geeft voldoening.
We vertrokken naar Dusseldorf, om via Dubai naar Lusaka te vliegen, om daar te overnachten. Na kennis gemaakt te hebben met ons onderkomen, inclusief spinnen, kevers, gekko’s en muizen, die de huisjes bevolkten, een heerlijk maal bij kaarslicht, omdat de stroom was uitgevallen. Daarna vielen we uitgeput in slaap. De volgende dag gingen we met zijn twaalven in een minibusje op weg naar Mpongwe, waar we 10 dagen verbleven en we onze handen hebben laten wapperen.
Bomen planten in Ibenga 
We hadden ons als doel gesteld vooral aan de slag te gaan bij het Ibenga tuinproject. Hiervoor hebben we vooraf met allerlei acties geld ingezameld, zodat we de boompjes konden kopen.
Zoals de Acacia boompjes, die voor stikstof in de grond moeten zorgen en tevens schaduw bieden. Verder hebben we ook vruchtbomen mogen planten, zoals Mandarijn, Avocado, Guave enz.
Toen we in Ibenga aankwamen, was er tot onze stomme verbazing niemand om ons te helpen, maar daar kwam snel verandering in. Hoe? Spring op de fiets en ga in het dorp wat mannen ronselen. Voor er een kwartier verstreken was, stonden er 15 jongens te trappelen om aan de slag te gaan.
Hoezo, werkeloosheid? Met gezwinde vaart werden er 75 gaten gegraven en onkruid gewied. Voor we het wisten, was het tijd voor de afgesproken lunch, maar ja, eerst moest de kip nog geslacht, want op 15 extra mensen was niet gerekend.... Dan eerst nog maar mest in de gaten gegooid. Daarna waren de Neema bladeren aan de beurt. Deze bladeren zorgen ervoor dat de wortels van de boompjes bitter smaken en dat de termieten ze dus niet meer lusten.
Het planten van de boompjes kon pas beginnen om 16.00 uur als de zon ging zakken. De wortels van de bomen zouden anders meteen gekookt zijn als je op het heetst van de dag plant. Toen dat planten en water geven gebeurd was, klommen we weer in de laadbak van de truck en gingen terug naar het guesthouse.
Woensdag gingen we nog een keer naar Ibenga. We hadden 500 meter druppelslang gekocht in Lusaka en die hebben we aange- legd en aangesloten. De project- leider Elias was dolblij. Hij had niet gedacht dat zoiets nog eens bij Ibenga zou kunnen komen.
Helpen op het VTC
Donderdag en vrijdag hebben we op het VTC geholpen bij het aanleggen van hemelwaterafvoer- goten.
Het is namelijk de bedoeling om het regenwater van de daken op te vangen in goten en zo af te voeren naar waterbassins. Met het water uit die bassins kan er dan ook na het regenseizoen nog groente ver- bouwd worden bij het VTC.
Ander groot voordeel hiervan is dat de land- en tuinbouw lessen op het VTC ook na het regenseizoen nog gewoon door kunnen gaan.
De lokale mannen had- den de geul al grotendeels gegraven en dus konden we aan de slag met achter- eenvolgens plastic, betonijzer en het storten van beton. Tot om 15.00 uur bleek dat het betonijzer op was. Dit tot onze grote opluchting, want het was zo heet! Samen met de lokale arbeiders is er ondanks de hitte zware arbeid verricht.
De samenwerking was goed, maar ook het samen in de schaduw van een boom lunchen was een bijzondere ervaring. We aten kip en Nshima, (maïspap) en we trakteerden de lokale arbeiders op meegebrachte pannenkoeken, die ze heel lekker vonden. Na een uurtje ging het werk weer voortvarend verder. Het beton- vlechten was klaar en het zand voor het betonmixen was op.
Dat was een goed moment om te stoppen met het werk en de welverdiende douche in het guesthouse op te zoeken.
Tot zover het verslag!
Voor meer info: www.afrika2007zwolle.nl
Geef de kinderen van Mpongwe een toekomst
Dorpstraat 16 6454 AG Jabeek Redactie:
IBAN NL16INGB0009433564 Vrienden van Mpongwe
t.n.v. Stichting Mpongwe - Robert Willemsen
KvK-nummer 14074683 - Jos Schoorlemmer
www.mpongwe.nl Mailadres:
Het lijkt erop dat de discussie over het lesgeven in de basisscholen in het Engels wereldwijde vormen gaat aannemen. Staatsecretaris Dekker van Onderwijs kondigde gisteren aan dat er een proef wordt gestart met Engelstalig onderwijs in een dozijn scholen in Nederland. In Zambia daarentegen zei Minister Phiri van Onderwijs dat met ingang van het nieuwe schooljaar de leerlingen in de eerste vier klassen van de Primary School les gaan krijgen in een van de zeven belangrijkste regionale Zambiaanse talen. Staatssecrestaris Nkoshya zei dat proefondervindelijk was bewezen dat leerlingen beter en sneller leren wanneer zij les krijgen in een bekende taal. In de eerste ‘grades’ wordt Engels wel als vak gegeven. Vanaf grade 5 zullen de leerlingen weer les krijgen in het Engels.
Even ter toelichting: sinds 2012 zijn het basis-en middelbaar onderwijs weer verdeeld in de Primary School (grades 1 t/m 7) en de Secondary School. De laatste is weer verdeeld in de Junior Secondary School (grades 8 en 9) en de Senior Secondary School (grades 10, 11 en 12). De Secondary School omvat 2 ‘streams’, nl. een beroepsgerichte opleiding en een academische opleiding.
Voor het volledige artikel in Post Zambia klik op : read more
Pagina 25 van 43
